انسان از زمانهای دور سنگریزه ها را جمع میکرد و از آنها ابزار می ساخت، او از آنها مهره درست میکرد و رنگ میزد تا زینت تن او شود.
8 هزار سال قبل از میلاد مردم منطقه ای که اکنون فرانسه و اسپانیا نامیده می شود با اجرای رنگ قرمز روی سنگریزه ها نقطه گذاری و خطوط موجدار می کشیده و آنها را تزئین میکردند.
اولین نمونه های شناخته شده کاربرد موزائیک از سنگریزه ها متعلق به قرن هشتم قبل از میلاد و در آسیای صغیر است.
در قرن سوم قبل از میلاد یونانیها سنگفرشهای موزائیکی وسیعی از سنگریزه های تیره رنگ با انتقال تدریجی بسیار ظریف به سمت رنگ روشن ساختند.
موزائیک های مقدونیه به درجه اوج صنعت خود رسیدند، آنها با ساروج کردن تکه های باریکی از سرب خط فاصل تندیس ها را طراحی میکردند و به آنها استحکام می بخشیدند.
در موزائیک های قدیمی چینی ها آمیخته ای از نقش های هندسی و نقش مایه های گل و گیاه بود و اغلب با کاشیهای سقف طرح ریزی می شد. در مقابل موزائیک های پرتغالیها بطور معمول برجسته و انتزاعی بود.
سنگفرشهای موزائیکی اسپانیا بیشتر پالوده شده و با سنگریزه های خاکستری، سفید و ارغوانی انواع طرحهای هندسی را خلق کرده اند.
در بعضی از فرهنگها سنگ علاوه بر جنبه کاربردی و تزئین اهمیت معنوی نیز دارد، در باغهای ژاپنی، سنگها، بنیاد و روح باغ، بشمار میروند و در باور آنها سنگ پناهگاه خیابان است.
اغلب سنگهای ویژه را در محل وسیعی از شن و ماسه قرار میدهند که به زیبایی شیار کشیده شده است تا اجناس آرامش و تعادل کامل دست دهد.
کاهنهای بودایی زن در مراسم تمرکز روزانه خود در اینکار مشارکت کرده و طرحهای سنتی را شن کشی میکنند که در طول قرنها تکامل یافته است.
بطور کلی از اوایل قرن بیستم پیشرفتهای عملی بحدی رسید که انسان قادر گشته سنگهای آنتیک و مصنوعی را در آزمایشگاه تولید کند هر چند که قیمت و هزینه های تولید آن بسیار گران می باشد.